Lykkeleg er den.
Som spontant svinger innom ein butikk.
Som sel det elektriske.
Det digitale.
Det spelbare og det høyrbare.
Lykkeleg er eg.
Som spontant kjøpte ein ny, flat og skinnande mp3-spelar.
Og eit nytt headset så fett at det nærast drypp av det.

Aah.... og lykkelege er vi som dansar gjennom livet.
Til musikk.
Som kjem til sin rett.

...

nok eit tilbakeslag
nok eit basketak med basseluskar og virus

den siste
no er det den siste turen

alt skal ut
det er mykje slagg

rein og fin
til jul

ja
lat oss satse på det

Ein hylande vind.
Eit ristande hus.
Ein gamal sykkel.
Ein ny frakk.
Ei oppgåve.
Ei meg.

Stå opp seint. Utan vekkerklokke.
Lese i ei bok. Med låg musikk i rommet.
Sykle til butikken. Handle nødvendig og ikkje nødvendig proviant.
Klargjere seg. Bygge seg opp til den perfekte tilstand.
Makrell i tomat. Agurk. Magasinet. Lørdag.
Alt skal ende i mitt gjeremål for dagen.

Skrive om sau.
Leve meg inn i sauen si verd.
Korleis er det å vere sau.
Eg stoppar opp når eg går forbi dei.
Dei kniper augene att.
Eg veit ikkje om dei kosar seg.
Eller om dei frys.
Eg studerer desse eg skal skrive oppgåve om.
Dei runde, ofte kvite, dyra med dei tynne beina.
Nokre er komiske.
Då ler eg.
Nokre er triste, tynne, skitne.
Då gråter eg.
Dei held saman.
Har sterke band seg i mellom.
Eg vil kjenne dei.
Dei er mystiske.
Dei er magiske.
Dei driv med ting vi ikkje veit om.
Flyr om natta.
Kviskrar romantiske ord til kvarandre.
Draumer utruleg vakre draumar.
Løyser seg opp, blir til stjerner, kometar, regnbogar.
Sau.
Dei fortjener eit betre namn.

krypande

...ut av ingen ting.
kjem dei.
krypande.
så små at ein ikkje har sjangs til å sjå dei kome.
dei slår seg ned ein stad.
i mitt tilfelle - venstre mandel.
dei formerar seg.
blir hissigare.
vil bryte med meg.
knekke meg.
slå meg ut.
mandelen er raud og hissig no.
eg får vondt når eg svelger.
strategien deira er nok å sulte meg ihjel.
så breier dei seg ut i heile kroppen.
feber.
eg tenker.
hm.
her må det motstand til.
eg skal ikkje falle.
eg kokar opp vatn.
skjærer ingefær og sitron i bitar.
urtete.
honning.
blandar alt.
har det i ei kanon.
og skyt.
kaboom.
eg tar dei.
ein for ein.
slurk for slurk.
eg brukar skitne knep.
mot feberen.
paracetamol.
eg sit heilt i ro.
dei veit ikkje kvar dei har meg lenger.
det er eit bakholdsangrep.
av beste sort.
og EG skal vinne.

o'helg

-og helga som var. ikkje visste eg alt den ville innhalde.

sitte på ein stor stein i regnklede og sjå ein plog fuglar komme flygande over meg. ein plog som skiftar fasong og retning heilt til han er ute av syne. leikande plog.

svirre forventingsfullt rundt i et lite hus. musikk og hogge ved. vente på noko som kjem.

blindteste juleøl.

ukjende mennesker som veit kva eg heiter.

vindrikke med latter om kvart blikk og stolar som dansar på hovuder.

ligge på gulvet. teikne med kulepenn på ein teip på ein lenestol.

lene seg tilbake. sjå inn i auger utan bekymring. gå på luftputer.

late seg på sofaen heile dagen. sjå ein heil sesong av ein serie eg likar.

kjenne at verda opnar seg. eg er open for verda.

for ei stakka stund. til morgondagen. til jobb.

men eg skal prøve å ha døra på gløtt.

for den kan ikkje vere vidopen.

ikkje heile tida.

The stalker

I buss-skuret. Eg sit på den lille benken att med dei tunge posane mine som eg har fylt opp med helg. Ett stykke bortenfor, på andre sida, står han. Han som alltid står på busshaldeplassen. Når eg seier alltid, meiner eg akkurat det. For han står der ALLTID. På busshaldeplassen utanføre butikken. Eller så treffer eg på han inni bussen. Han er ikkje vanskeleg å få auge på. To meter høg, knallraud boblejakke og knallraude sko. Og masse skjegg. Han står der og vippar fram og tilbake på føttene. Vippinga gjer signaler om at han ikkje er normal. At han kan vere utilregneleg, få utbrot, eit eller anna. Det kjem ein buss der han står, men han går ikkje på. Berre står der med vippinga si. Eg er tidleg ute og bussen er forsinka. Det gjer at han har god tid til å tenkje seg om. Faen. Eg kikker om bussen kjem. Håpar så inderleg at bussen kjem. Men nei. Han står og stirrar min veg. Så byrjar den raude boblejakka å bevege seg over vegen. Sakte, men sikkert. Han har peila seg inn. På meg. Eg kjenner panikken breiar seg i meg. Nei, nei, nei. Ikkje igjen. Ein annan gong eg tok bussen til Haugesund, sat han der. På bussen. Eg såg han ikkje med ein gong, og satte meg framst. Han såg på meg heile turen. "Faen at eg tok på meg skjørt", tenkte eg. Det hjelper vel ikkje akkurat at eg viser fram leggene mine. Men kva visste vel eg om at stalkeren sat på bussen? Då eg gjekk av, gjekk han óg av. Eg kjende at han gjekk etter meg. Så eg bråsnudde, slik at vi gjekk motsatt veg. Så eg fekk rista han av meg. Men no sit eg altså i buss-skuret, han har kome bort og stilt seg inne i buss-skuret ved sida av meg. To raude meter står der og vippar. Hjarta mitt dunkar hardt av panikk. Kva gjer eg no? Han har bestemt seg for følge etter meg. Det merkar eg. Kven som helst hadde merka det. Han er ein av "originalane" i området. Ein av dei som plutseleg ein dag gjekk frå å vere passeleg normal til meget rar. Nokon seier at han dreiv med stereoider. At hovudet hans blei ødelagt av det. Eg stolar ikkje på han. Sjølv om han sikkert er harmlaus. Kven vil vel ha to meter med boblejakke i hælane? Bussen min kjem, eg betalar, og boblejakka setter seg på eit sete så nær meg som han kan. Nokon går av bussen, og han flyttar på seg, slik at han no sit tvers over meg. Det stinkar heftig urin i bussen. Det er sikkert han som stinkar. Hjarta dunkar hardare i redsel. Noko må gjerast. No. Skal eg gå av, ta ein buss som går seinare? Stalkeren må ikkje få vite kvar eg bur..! Han kjem heilt sikkert til å gå av på same haldeplass som meg. Då høyrer eg walkie-talkien i bussen. Ein annan buss-sjåfør seier: "Er det nokon passasjerar som skal til Håvik, så kan eg ta dei, så slepper du å køyre innom." Personen ved sida av meg skal av bussen no. Eg later som eg berre skal reise meg for å sleppe han fram, men så fyker eg ut av bussen eg óg. Der kjem den andre bussen rett bak. Eg hoppar på den. Hjarta er framleis i full galopp, og det tar tid før eg klarar å roe meg. Eg klarte å rista han av meg denne gongen óg. Eg spiser ein smultring. Er det paranoia? Eg satsar på at det er overlevings-instinktet mitt.

Draumesky

I dag var skyformasjonene på himmelen så overveldande og vakre at tårene pressa på. Eg stoppa sykkelen i same sekund som eg oppdaga dei voldsomme, lysande gule skyene. Bak var skyer i isande blått, noko som blei ein sterk kontrast. Den enorme gule skya hadde slik kraft i seg, det var som om ho var i ferd med å ta over jorda, sluke heile kloden i eit einaste mjukt favntak. Og i favntaket blei alle levande vesener på jorda lulla inn i ein svevande draum, alle fekk det lille arkaiske smilet om munnen og lot kroppen sveve fritt idet den store skya tok dei med til ein annan stad i galaksen. I denne delen av galaksen kunne dei leve som frie mennesker. Ingen trengte å gå på jobb, dei kunne bruke all tida si på å vere glad i kvarandre. For her blei jorda deira så fruktbar at det berre var å plukke det naturen bydde på. Og ingen lei noko naud. Med lys i augene kunne dei legge fortida bak seg og berre leve no. Dei kunne ligge i hengekøyer om natta, og klatre i trærne eller symje i havet om dagen. Og det var ikkje berre som ein herleg draum lenger - det var ekte, og kvar celle i alle vesener levde i takknemd og kjærleik.
Ut og draume og månen er kulelys.

musikk i mørket

Det er ei stund sida no, men eg var på den store kinodagen i Kopervik. Halv pris. To filmar for prisen av ein. Eg, Maren og Kristian skulle på Mamma Mia-filmen, som alle snakka om. Vi måtte få nyss i kva dette var for ein film. Vi kjøpte billett tidleg, og gjekk ein tur ute medan vi venta på at tida skulle gå. Vi kom presis, og skulle gå inn i kinosalen. Nei, det er fullt, sa dei. Akkurat lik sketsjen i Lille Lørdag der Josef og Maria ikkje får kome inn i herberget. Fyrst blei vi skuffa, men så sjekka vi ut alternative filmar vi kunne sjå. Der gjekk ein film som heit Once. Vi tar den, sa vi til dei kinoansatte, som hadde skyld i blikket for dei hadde tulla med tellinga av billettane. Vi trudde vi måtte nøye oss med stallen, lik Josef og Maria, men nei. Once viste seg å vere ein vakker irsk film med nydelig musikk laga av Glen Hansard, som óg speler hovudrolla. Vi blei til 3 takksamme og mjuke mennesker med tårer som balanserte på kanten. Eg legg ved songen som vart prisa med Oscar for beste song. Songen, 'Falling slowly', er som filmen, enkel og vakker. Rein og ærleg.

power kiting

Den nye lidenskapen! Kva visste vel eg om at den vart kalla POWER KITING ute i den store verda? Musikken i videoen kan dei fleste spara seg for, men filmen viser godt kvifor det er vits i å drive med dette: Det er ekstremt GØY!!!!

BO!

Eg hoppar i taket! Eg spretter mellom veggene! Eg er faktisk overstadig svinaktig begeistra over at Obama, den kloke og milde, at han vant!! JAAAAAA!!!!!

Sola og Sinead o'Connor holdt meg med selskap medan eg sykla. Eg sykla og tenkte på confetti og vind. For ein dag.

tid?

Om berre tida mi var oppdelen. Om nokon berre hadde dele opp tida mi. Berre slik at eg slapp å gjere det sjølv. Eg prøvde i dag. Igjen. På delinga. Eg brukte ein kulepenn, ein heilt ny kulepenn, og skrev ned på eit kvitt ark. Måndag, tysdag, onsdag, torsdag, fredag. Så satte eg ein strek mellom kvar dag. Dela opp. I kolonner. Eg tok ikkje med lørdag og søndag. Det er jo fridagane. Slik har det alltid har vore. Etter at eg hadde ’kolonisert’ dei fem kvardagane, prøvde eg å systematisere alle dagane kvar for seg. Eg byrja med måndagen. 07.30-08.00: Meditere/yoga. 08.00-09.00: Frokost. 09.00-11.00: Skolearbeid. 11.00-12.00: Mat+tur ute. 12-15: Male. 15-16: Middag. Så førte eg opp at eg kunne få lese skjønnlitteratur om kvelden, samt meditere/yoga før sengetid, som sjølvsagt er rundt klokka ti. Den idelle leggetid. I Utopia. Eg kom ikkje lenger enn til måndagen. For eg vil jo få gjort alt dette kvar dag. Så då treng eg berre ein mal for alle fem dagane. Det er jo genialt. Ganske enkelt å forholde seg til. Så får eg gjort alt eg burde gjere, KVAR dag! ...men det blir jo veldig kjeeeeedelig! Då får eg ikkje tid til å gjere noko anna. Skal eg berre få fritt spelerom lørdag og søndag? Nei det klarar eg ikkje. Eg er ikkje god på å følge oppskrifter og systemer. Det veit eg. Likevel gjer eg dette med jevne mellomrom. Og når eg gjer dette. Når eg deler opp og prøver å systematisere vekedagane, er det prov på at eg har nådd det punktet att. Det punktet der raude lys byrjar å blinke. Det punktet der eg føler at eg må gjere noko konstruktivt. Presset er kome. Eg må få orden. No. Eg innbillar meg at livet mitt byrjar skli ut. Av kontroll. Blir du til kaffe? Nei, eg skal heim å gjere noko konstruktivt. Det høyres alltid bra ut. Då høyres det ut som eg har tatt kontrollen. Over tida mi. Men tida kan ikkje temmast. Tida beveger seg, hit og dit, fram og tilbake. Tida svever rundt om kring lik ei humle surrar mellom alt det grønne, alt det fargerike. Tida er individuell. Tid. Kun et ord. For alle har sin egen tid. Sin egen måte å bruke tida på. Eg kan ikkje leve ei kolonne-tid.

Vugge

Når eg mjølkar kyr. Er det nokre av dei som vuggar. Dei vuggar frå side til side. Sakte. Medan eg setter på mjølkemaskina. Det er grasiøst. Den store tunge kroppen. Dei er så vakre. Mjuke og sterke. Nokon pustar tungt og luktar på meg. Dei vil vite kven eg er. Eller kva eg er. Nokre har auger som kikker klokt på meg i sidebikket. Dei veit det.

Beviset

Eg står der. På busshaldeplassen. Eg snur meg til venstre. Eg ser to som står og klemmer kvarandre. Dei er gamle. Dei er forelska. Dei slepper ikkje taket. Dei klemmer kvarandre utan å sleppe. Dei kyssar kvarandre. Dei ler og kosar seg. Det gamle paret. Når ein ser dette. Har ein ikkje noko val. Då kan ein ikkje anna enn å bli god og glad. Og varm. Kjærleiken fins. Han er der. Godt å få beviset. Det hender ikkje berre på film. Heldigvis.
Neste morgon startar eg dagen med eit skumbad, og syklar for å kjøpe sprudlande vin.

oh way oh

she was a beatle
running up a tree
why she did it
only she could see

every other beatle
crawled under a rock
they were afraid:
"we could get a shock!"

but our little lady
the beatle, the hero
she struggeled har way up
to the big 'give-oh'

the 'give-oh', my friends
was her invension
and I will tell you
if you pay attention

when you find a place
which gives you an "oh!"
seek it again
cause you found a "give-oh"!

the beatle, our friend
she sat quite still
on top of a leaf
to watch a beautiful hill

with no thoughts on her mind
she knew this was good
why she had crawled up
she now understood

this was the tale
I wanted to share
with the people I love
and the people who dare

mellom fjordene

her er litt
en lita byrjing
på mitt eventyr
det er sommar
det er fjord
og det er geiter
men akkurat no
-geiranger
ikkje visste eg at
internett
fants her
hadde eg visst at
internett var her
hadde eg tatt med
ledningen
den som kan bære bilder
frå mobilen min
over til maskinen
men eg har ikkje
ledningen
eg har berre ord
og her er dei
mine reisefrender
tyskerane
amerikanarane
franskmennene
dei prata mykje
på dekk
men når geiranger kom
blei det tyst
eg fekk gåsehud
ingen sa noko
dei var paralyserte
naturen tok dei
i si favn
mennesker blir stille
når naturen
kjem inn i dei
mennesker får ro
når dei berre
får
og ikkje treng å gje
tilbake att
slik er
naturen
den gir oss
fred
no skal eg kjøpe meg softis.

..og fargane kjem

treport står og dunker.
vinden er mild.
flåga gnir seg i hendene.
vegg av glas.
blåveisen gøymer seg.
foglane er mange.
kvitring og skriking.
trea står der berre.
prøver ikkje å imponere.
vi skuer på alt.
det skuer ikkje tilbake.
vi vurderer.
nyter.
kritiserer.
vi er mennesker.
vi er óg natur.
men vi prøver å imponere.
annan natur gjer ikkje det.
den kan slappe av.
leve.
vi må streve.
for å ikkje imponere.
vi må streve.
for å leve.

Kva nøler vi for?

Tusen valg

Eg gjekk forbi denne båten då eg var i Tyskland. Ein husbåt på land. Ein båt med trapp. Ein båt det går an å bu i. Eg kjende at det røyra seg noko i meg. Det var noko eg kjende att. Då eg såg båten. Kan hende det var eit ønske? Om å bu på min måte.
Eg liker ikkje bustadane som blir bygga no. Eg klarer ikkje skilje dei. Bustadane viser ikkje kven som bur der. For dei er jo heilt like. Men det er ikkje menneskene som bur inni dei. Då undrar eg. Er vi redde for å vise kven vi er? For om det eg seier stemmer: Kvifor er vi så redde? Vi er fødde ulike, så kvifor skal vi kjempe for å bli like? Det er sanneleg eit mysterium.
Nokon finn seg godt til rette i denne ramma som har forma seg rundt oss, men eg er overbevist om at største delen av menneskene i verda har andre draumar om korleis dei vil leve. Og dei held draumane godt fast inni seg. Det er skremmande å sleppe dei fri. For kva vil dei andre tru? Kan hende den sosiale sirkel ikkje aksepterer det, om ein ikkje lever som dei. Eg kan ikkje tillate meg å tenkje slik. For eg trur det er VI som lagar forestillingane om tankane som dei andre har. VI konstruerer sperringane for oss sjølv, med å bestemma kva andre tenkjer om oss. Når ein prøver å nøste litt opp i kvifor me gjer alt me gjer, kan det meste virke ganske absurd. Tenk. Tenk om det er slik. At det er vi, kvar enkelt av oss, som setter opp vegger og sperringar i livene våre. Berre for at vi har fantasi..! Ja, eg trur det er slik. Vi har fantasi til å lage tankar FOR andre. Men realiteten er at INGEN veit kva andre tenkjer.
Sjølvsagt preger det oss, kor vi har vekse opp, og med kven. Men etter kvart, når vi byrjer å bli vaksne, får vi moglegheiten til å ta valg som er berre våre. Kan hende vi får denne moglegheiten for seint i livet? At det blir hardt å finne kva ein vil, når ein allereie har køyrd i same spor over lengre tid?
Det er viktig å tenkje på at kvar ny generasjon har heilt andre forutsetnader enn den som kom før. Det er viktig å tenkje at vi aldri kan leve opp til forventningar som andre har. Vi SKAL ikkje leve etter andre sine forventningar. Vi lever kvar og ein våre egne liv. Men vi er samanfiltra med familie og venner. Det er jo ofte dei vi lever for. Men eg snakkar om det å vere vaken, og prøve å sjå menneskene i liva våre for den dei er. Å ikkje ville forandre dei. Sjølvsagt kan ein gi velmeinande råd, men det er alltid kvart enkelt individ som må kjenne etter kva som er det rette.
Det er det hardaste i livet. Å vite kva valg som er dei rette. Og kan hende DET er ei sperre i seg sjølv; -at vi heile tida skal VITE kva som er det rette. Kan hende det ikkje finns noko svar. For i kvart sekund vi lever, har vi tusen valg.
Og det i seg sjølv er ein stor fridom.
Eller kva?

Aldri har eg vore..

..meir fyld opp av det gode. Det med liv i. Det som til vanleg berre visar seg i kjappe glimt og vendingar. Det som eg lever for. Og av. Det må seiast. Og det SKAL seiast. At den har kome. Byrjinga på det nye ikring oss. Alt som kryper fram. Og andar på ny. Det er ikkje berre tre og plantar som andar på ny. Alt det vi er laga av, andar. Det vil opp, det vil springe ut i blomar. Blomane våre visar seg som smil og legger som løper med letthet. Ikkje for at dei må, men for at dei vil. Alt det som andar på ny, det vi har venta på. Det har kome. Det vil at me skal kome ut. Og ande med det. I det.

De som står lavere enn andre, sa Buddha, er de som ser ned på sine medmennesker fordi de har forherdet hjertet sitt på grunn av rikdom eller kaste.

Hver enkelt menneske har ansvar for livet sitt. Det vi gjør av gode og dårlige handlinger vil prege fremtiden vår. -Buddha

Når tyveri og vold blir utbredt i et samfunn, skyldes det at velstanden i samfunnet er ulikt fordelt. -Buddha

Dagens Yogi

The art of

happiness is

to serve all.

Byron Katie - Eg trenger meir penger. Er det sanninga?

Dagens Yogi-visdom

To be calm

is the highest

achievement

of the self.

Dei flittige skuldrene

Ein sein kveld. Eg vandra att med ein veg. I andre tankar fór augene mine rundt omkring, og eg fekk eit glimt. Kan hende glimtet vara i to sekunder, ikkje meir. Men det vart nok til å gjere inntrykk. Inn eit vindauge såg eg eit par flittige skuldrer. Flittige og arbeidsame skuldrer som styra over ein komfyr. Dei var så velkjende. Dei var så runde og trygge og dei stelde istand noko som skulle smaka godt. Det var dei same skuldrene som mormora mi har og som farmora mi har. Som eg har skua på heile livet mitt. Mor mi byrja óg å få dei, sakte men sikkert. Eg kjende meg varm. Eg blei fyld med ømhet for alle skuldrene. Dei snille og flinke skuldrene som strever rundt i heile verda. Dei gjer ein innsats for livet. Og dei veit det ikkje sjølv. Dei veit berre at dette må gjerast. Og det skal gjerast med omhu. Det skal ikkje vere noko tull, og det skal vere frå botn av. Sausen skal vere laga av smør og mjøl og kraft ifrå beinrestane frå søndagsmiddagen. Det skal vere laga slik det alltid har vorte laga. Ikkje snakk om noko anna. Og eg finn tryggleiken i det. Det litle glimtet lagar ei intens kjensle av heime. Eg pakkar kjensla godt saman i meg og tar ho med meg vidare i den kalde kvelden. Eg tar meg sjølv i å ynskje om å få slike skuldrer sjølv ein gong. Som mennesker kan skua på. Som kan vere til tryggleik for dei.

Kilde til godt humør: Vampire weekend!

Ski. Salat.

I dag då morgonalarmen vekka meg. Sto sola på glaset. Pressa seg på. Den ville inn. Difor måtte eg gå ut. Difor tok eg på meg ski. Og gjekk til nærbutikken. Der posta eg ein konvolutt. Ein papirkonvolutt. Med bobleplast i. Konvolutten inneheld ei gåve. Det kostar 23 kroner å sende seier dama. Som jobber der. Eg gir penger til ho. Kan hende nokon blir glad nå. Eg blir glad no. Når eg går på ski til butikken. Blir eg glad. Og når eg sender ein konvolutt. Uten at nokon andre veit om det. Eg lurer på det. Kvifor det er gøy. Når ingen veit om det. Det eg gjer.

Eit salatblad ligg på kjøkkenbordet. Saman med katten. Som river det i filler. Eg ser på det. Som blir reve i filler. Eg kunne ha ete det. Men det var så morosamt å sjå på. Når det blei reve. Av katten. Og no ligg det i ro. Katten er trøytt av det. Eg vil ikkje spise det. Meininga er vekke. For salatbladet. Det må vekk. Men eg lar det. Ligge der. Det er grønt. Ikkje brunt. Så kan augo mine ete det. Ete grønfargen. For når ein eter med augene. Forsvinner den ikkje. Grønfargen. Med det same. Det gjer han. Når ein eter med munnen. Salaten blir til små bitar. Går nedover. Blandar seg. Blir brunt. Eg kan ikkje bevise det. At det blir brunt. I magen. Men eg trur det. For alt blir jo brunt til slutt. Men så fins det jo ikkje. Ein slutt. For når eg blir det. Brun. Når eg blir jord. Så veks noko i meg. Noko grønt. Starten på noko. Eit liv. Kan hende. Eit salathovud. Som ligg der. Seinere. På eit kjøkkenbord. Og blir reve i filler. Av ein katt. Og med ein observatør. Ein annan. Enn meg.

Det som henger igjen

I går kom jeg tilbake til min leilighet etter et opphold i Tyskland på 8 dager.
Jeg fikk sakte men sikkert plassert alt pakkeriet min der hvor det skal ligge. For enten jeg vil det eller ei, ting har sine faste plasser, iallefall sånn omtrent. Og det er alltid en kamp mellom det estetiske og det praktiske. Vaner jeg har dratt med meg gjennom livet er også med å bestemme plasseringen av mine jordiske gods. Som heldigvis er få. Noen vaner er ganske stillestående og har vanskelig for å være fleksible. Som at jeg alltid har truser og sokker i de to øverst hyllene i klesskapet. Men det er jo en passe harmløs vane. Heldigvis lager jeg de fleste vaner på ny ut i fra hvor og hvordan jeg bor. Nå for tiden bor jeg i en leilighet i et gammelt hvitt hus på en gård.
For kort tid siden kvittet meg med bilen min. Mitt fysisk største og mest verdifulle jordiske gods og byrde. Nå er den resirkuleringsmateriale og flat som ei flyndre. En kamerat spurte meg i fjor høst om hvorfor jeg hadde bil. Jeg hadde ikke noe svar å gi tilbake. Hvorfor jeg hadde bil? Hm. Kanskje ble jeg grepet av begeistringen etter jeg bestod kjøreprøven. Kjøpte den på impuls. Og det oppstod en følelse av selvstendighet og uavhengighet som jeg kanskje hadde lengtet etter. Men den var en falsk følelse. Det ser jeg nå. Og det er litt skremmende. Men slike feil er man nok nødt til å gjennomleve for å kunne lære og vite hva man vil eller ikke vil ha i livet sitt. Så nå er bilen den borte, og følelsen av å ha gjort det rette er umiskjennelig. Den samme følelsen kom over meg da jeg for noen uker siden kvittet meg med de fleste klærne mine. Savner ikke et eneste tøystykke. De var en mengde og en byrde. Selv om jeg har betraktelig færre klær enn de fleste jeg kjenner.
De siste år har mitt ideal om en asketisk livsførsel blitt stadig sterkere, og på dette tidspunkt har jeg en urokkelig tro på den. Som kjent er det et vanlig fenomen at mennesker mister mye av seg selv oppi de uendelige antall gods som de anskaffer seg. Fokuset endrer seg. De egentlige verdier smuldrer, og mange blir lurt til å tro at verdier er noe man kan se og ta på. Når jeg snakker om de egentlige verdier, tenker jeg på kjærligheten mellom mennesker, respekten for andres liv og for våre ulikheter. Jeg tenker på gavmildhet og om å være tilstede i sitt eget liv og i andres. Mennesker har prøvd å fremme disse gode og sanne verdier gjennom uendelig lange tider, og jeg gir ikke opp håpet. Men det ser ut for at de i de fleste tilfeller taper mot markedskreftene, som nesten alltid er størst og mest dominant i dagliglivet til menneskene i vår kultur.
På tross av den massive kraft som ubevisst vil knuse de sanne verdier, lever det et lite glødende håp i mitt innerste. Jeg tror det er mange mennesker som er i ferd med å få nye perspektiver. En ny mentalitet som vokser opp parallelt med materialismen og kjøpetrangen. Og som forhåpentligvis vil bli større ettersom nye generasjoner kommer til. Jeg møter flere og flere mennesker som tar bevisste valg i rett retning, mot et mer bærekraftig samfunn og med en mentalitet som er åpen istedenfor stengt. Hver dag har jeg et mål om å bli en av dem.