dagen

Så stod eg der. Framføre sardinene. I butikken. Eg stod ganske nær dei. Sardinboksane. Såg på dei. Dei var pakka inn hermetisk. Med knallraudt plastomslag. Slik at augene mine skulle legge merke til dei. King Oscar stod det. Med bilete i midten. Av Oscar. Han såg på meg. Med uniformen sin stram om nakken. Han har bart. Ein lang ein. Den heng ned. Vippar seg i bogar ut til kvar side. Han osar. Osar stolthet og velstand. Eg kikar på baksida. Der står sikkert ei lita kort historie. Lik på Fisherman's Friend-posane. Ei kort men spanande historie om korleis Kong Oscar vart konge. Eller korleis han kjempa i mange år for å bygga opp sardinfabrikken sin. Korleis liv måtte gå tapt. Generasjonar som har ofra liva sine for at du og meg i dag skal kunne kjøpe King Oscar sine sardiner i butikken. Eg blir nesten røyrd. Eg vendar sardinboksen. Men der står inga historie. Der står berre ei oppskrift. Pastasalat à la King Oscar. Eg kjenner irritasjonen. Han byggar seg opp. Denne à la-en. Han skal liksom gjere det heile så eksotisk. Kven er det som brukar dei? Oppskriftene på baksida av King Oscar-emballasjen? Eg har ete sardiner på same måte i ti år. På brød. Eller knekkebrød. Med majones under og noko grønt oppå. Men skitt la gå. Som dei sa. Folk. Eg har ikkje kome der ennå. Til poenget. For når eg stod der. I mi eiga sardinverd. Nærare sardinboksane enn dei fleste plar å gjere. Strakk det ein arm framføre meg. Eg fraus. Eg såg armen. Og handa. Køyre i sakte film. Forbi anletet mitt. Mot sardinboksane. Eg snudde meg ikkje. Ikkje med det fyrste. Men så klarte eg ikkje la vere. Det kunne jo hende at eg kjende han. For det var ein mann. Det såg eg på handa. Og på ermet. Eg måtte jo seie hei hvis eg kjende dette mennesket. Og så måtte eg smile. Ja. Det måtte eg ikkje gløyme. Å smile. Eg vrei nakken slik at hovudet mitt dreide seg litt til høgre. Eg såg rett inn i augene til et menneske. Som eg ikkje hadde sett augene til før. Augene smilte. Dei hadde mange gode snille smilerynker rundt seg. Smileaugene. Til mannen. Som strakk seg etter sardinene. Etter King Oscar. Han var dobbelt så gamal som meg. Mannen. Med dei snillaste augene. Han smila til meg. For eg stod jo der. Foran sardinene. Eg stod litt i vegen for han. Og tenkte sardintankar. Han kunne sikkert sjå kva eg tenkte på. Kan hende har kjende seg att. At han har stått på same måte ein annan stad og tenkt litt. På Oscar. På skjebner. Generasjonar. At han såg livet i små episodar om gongen. I sakte film.
Eg var glad resten av den dagen.